Ollos na noite pensantes
os das estrelas lonxanas,
que ennovelados nas tebras
tráenme a túa lembranza.
Antr' o agarimo da lua
salouca o meu corazón
que añora a surrisa túa.
Por camiños de luceiros
enfondados na distancia,
a túa voz sinfoniza
os ecos da miña alma.
Estou a pensar en tí
e nas miñas mans saudosas
ate o mesmo delor rí.
Baixo a pregaria oxival
do zarco mar dos teus ollos,
afóganse as miñas verbas
que van pousar no teu colo.
Tan outo cal un luceiro,
porei o meu corazón
pra que alume o teu vieiro.
A que libro de Amado Amado Carballo pertence este poema?
ResponderEliminar