27 mar 2010
DESMEMORIADO RÍO O DA MEMORIA de Pura Vázquez
En distancias de soles. En macios universos
pérdeseme a memoria. Na faz apouvigada
onde as palabras floran como un mundo sen ecos.
Son aluadas feridas que perderon as rotas.
Espaventadas cinzas nun boligante vento
onde se ispen lizgairas. Son misterios leviáns
de petunias e anémonas ou de lotos efémeros.
Morren nos fríos sámagos de espellos sen imaxe.
Séganlle as transparencias un gume de coitelos.
No esplendor dese cosmos onde o olvido alborece
choutan os laberintos de oscurecidos ceos.
Nos pórfiros vermellos dos exilios sen volta,
nas longuras, apáganse como se apaga o senso.
Perdéronse os fulgores e as teimosías fondas
nesta gran desmemoria de crepúsculos lentos.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario