Estou soa e noméoche.
As miñas voces derrúbanse
por desgaste de sílabas
nun prego próximo
renacentista en fusas
onde ás veces evítome.
Non che vivo distante.
¿Para que o eufemismo?
Non hai combate capaz
de lograr o triunfo
con visibles maiúsculas
que me ofrece o teu acceso.
Non se como dicirche
que este impulso poético
- grítao como queiras -
sen pretensión regulada
rubrica os meus desexos
de lembrarche sempre.
Non quero preguntarme
sobre o vento que chega
si o seu sabor a triste
é que non voltas esta noite de celos,
de estrañeza sensible.
Freconto a lumieira
onde hai un drama tráxico:
o teu rostro consagrado
no cristal que agarda
pois non amence dentro.
Tan lonxe e tan nunca.
E tan talvez mañá
abrazando ditongos.
Mordéndome os beizos
rilará a túa herba
descendida no leito
no cal xazgo amante.
Ámoche si.
Unha confirmación
da cor que dubidabas.
Unha musculatura
toda tracción en fuste.
Agora hai uns brazos
sabedores de tempo.
Ámoche , é o meu deber
despois de molestarche
con estes sinvivires.
Só espero que volvas para poder crermo
e ser toda saliva.
Non sabes que navego
sufocando gaivotas
nos meus lindes escuros.
As sabas inquietas
non concilian o soño
por exceso de acoso.
Desde que o te fuches
xa non espero estacións.
Que me importa a choiva
ou as flores cambiantes,
si xa non teño tempos?
Comícheste as miñas horas.
Este ser vertebrado
non sabía de amores
nin do risco de cheirarche.
E agora padecendo
de ruptura lingüística
morro por usarche
atormentada en pel.
Volve para as miñas fames,
para os meus ollos,
para as miñas mans,
para a miña boca,
Volve porque me sofre
o espazo de corpo
a embocadura mesma ,
que só abrigas ti.
No hay comentarios:
Publicar un comentario