Quero que viva no teu ventre,
o meu rostro de neno,
coa mirada limpa, sen rupturas,
e aqueles cabelos rebeldes.
Aínda que pasaron décadas,
para aquel cazador de píntegas,
aínda que perdín batallas
entrégote con orgullo o meu pasado.
Porque conservo fotos descoridas,
do neno dos ombros caídos,
de versos que cubrían os xoguetes de plástico,
no faiado dos soños furtivos.
Para sempre, o neno está conmigo,
e o seu corazón pálido de outono,
para sempre, co seu sorriso,
acompáñate neste duro camiño.
Xosé Manuel Lema
(poema incluído na antoloxía De Pondal ao Batallón Literario)
No hay comentarios:
Publicar un comentario