"A alma coa que nacín
é o único territorio que preciso anexionarme"
M. DO CEBREIRO
PÉRFIDA ERÍN
(SETE VISIÓNS EN TERRA)
A Chus, a Manolo e a Paulino, que chegaron
1. azar obxectivo
irlanda segue lonxe, coma vós: equipolente, a miña intelixencia
ensaia nós de barco cos zapatos e os amallós compoñen
a música do chan, lousas desafinadas.
Levádellas ó mar, que é doutra corda
(prenderei na máis curta esa distancia).
Pero no medio e medio do traxecto
ancorarei os óxidos. Mesmo bucearei, se mo pedides,
na busca do tesouro que perdín.
Nas estremas, os vértices, lonxe de se atraer,
veñen dar noutra cousa. En min non se cumpriu
lei electromagnética ningunha,
porque nos aeroportos son as identidades
as que, presas de estrañas convulsións,
repelen a brancura do meu rostro.
E iso, desacougante, que ás veces lles poñemos
no verán, os mosquitos,
demasiado doados de morrer
na perversa espiral da cinta plástica.
Velaí o destino lamentable
da loita organizada contra os trópicos.
Hoxe, en suma, non houbo
pasaxe para min,
e nin o corazón,
que nunca lle fallou á orquestra íntima,
poderá detallar puntualmente o fracaso, o lamento ante a perda, nubes irreversibles
cando entre sangue e sangue sentimos cómo escoa
unha fluencia impar:
as posibilidades desbotadas.
O desacougo medra cando a mingua se estende ou se desmanda.
Quizais o corpo-máquina puidese suxeitarse
á lóxica inconsciente do despiste.
Así, nun organismo coma o meu
todo sucedería por azar,
os biorritmos irían ó compás do desastre
e o reloxo das veas tería a intermitencia
dalgún despertador intempestivo,
dun reloxo de cuco pendurado no teito, boca abaixo,
debaixo dunha fiestra substituta do chan
cos cristais cheos de bafo: unha trapela, un túnel
que conducise ó inferno, de cabeza.
(os cofres máis valiosos
son
matarilerón
os que custodian dentro
as chaves mergulladas).
MARÍA DO CEBREIRO
